Πρόταση εναλλακτικού σχεδιασμού στρατηγικής ανασυγκρότησης της Ελλάδας

Του Κώστα Λουκέρη

Η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Οι πολιτικές που κυριαρχούν από το 2010, πέρα από τις καταστροφικές επιπτώσεις στην κοινωνία, την οικονομία και το περιβάλλον, σηματοδοτούν την απουσία στρατηγικού σχεδιασμού από πλευράς της Ελλάδας. Η Ελλάδα δεν ιεραρχεί, δεν προτείνει, δεν ελίσσεται και δεν προσαρμόζεται, γιατί απλούστατα δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τι θέλει.

Οι νέες συνθήκες άσκησης πολιτικής βρήκαν τόσο το πολιτικό προσωπικό όσο και την ελληνική κοινωνία παντελώς απροετοίμαστες να λάβουμε ουσιαστική δράση. Ακόμα και σε τομείς όπου θα περίμενε κανείς ενεργητική πολιτική, τον τουρισμό για παράδειγμα, η χώρα είναι έρμαιο διεθνών εξελίξεων και άλλων εξωτερικών αστάθμητων παραγόντων, χωρίς να προτείνει κάτι, μα να αποδέχεται σχεδόν πάντα καρτερικά και παθητικά.

Το 2021 η Ελλάδα συμπληρώνει 200 χρόνια από την επίσημη ημερομηνία κήρυξης της Επανάστασης κατά των Οθωμανών Τούρκων. Την περίοδο εκείνη η Ελλάδα θα βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή μια που θα οδηγείται «στις αγορές» για χρηματοδότηση. Προβλέπεται να είναι η ίδια περίπου περίοδος που θα έχει λήξει το τρίτο πακέτο βοήθειας από Ε.Ε., ΕΚΤ και ΔΝΤ, όπως και οι όροι της δανειακής συνθήκης που θα το συνοδεύουν. Θα είναι η στιγμή της ανάκτησης του κυρίαρχου ρόλου της ελληνικής πολιτείας μετά από πάνω από δέκα χρόνια «έξωθεν κυριαρχίας».

Απότοκος των παραπάνω είναι ότι η Ελλάδα πρέπει να συντάξει ένα εθνικό σχέδιο, έναν «εθνικό μπούσουλα». Ο τρόπος σύνταξής του, το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κληθούν να συνεισφέρουν όλοι κι όλες οι εμπλεκόμενοι/-νες καθώς και τα χρονικά πλαίσια είναι προνόμια της εκτελεστικής εξουσίας. Εδώ είναι που θα χρειαστεί να γίνει μια συζήτηση σε κάθε επίπεδο στη χώρα, η οποία να συνοδεύεται από συγκέντρωση πληροφοριών για το πώς αντιμετώπισαν το ζήτημα άλλες χώρες όταν βρέθηκαν σε ανάλογη κατάσταση.

To σταυροδρόμι των Πράσινων

(του Θάνου Γιαννούδη, μέλους Νεολαίας Οικολόγων Πράσινων, Δικτύου Ριζοσπαστικής Οικολογίας)

    Με τη συμφωνία της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που στηρίζουν και οι Οικολόγοι Πράσινοι με τους εταίρους για νέο πακέτο στήριξης, είναι προφανές ότι εισερχόμαστε σε ένα νέο κεφάλαιο της πολιτικής ζωής στη χώρα. Αν τώρα το κεφάλαιο αυτό αποτελεί φυγή προς τα μπρος με το ζήτημα του χρέους να τίθεται για πρώτη φορά στο τραπέζι ή μια αναγκαστική και εκβιαστική συνέχιση της ίδιας αδιέξοδης πολιτικής της λιτότητας -όπως φοβάται και ο γράφων- είναι προς συζήτηση. Αυτό, όμως, που σε καμία περίπτωση δεν τίθεται σε αμφισβήτηση από κανέναν είναι το γεγονός πως με το επόμενο μνημονιακό κεφάλαιο να ανοίγει βρισκόμαστε πολύ κοντά στο να έχουμε -τουλάχιστον- μία χαμένη γενιά νέων Ελλήνων.

    Οι Οικολόγοι Πράσινοι ανέκαθεν βάζαμε ως βασικό μας πρόταγμα τη διαγενεακή δικαιοσύνη, καθώς γνωρίζουμε πολύ καλά πως μετά από κάθε βράδυ -όσο σκοτεινό κι αν είναι- θα ξημερώσει και πάλι κι επιβάλλεται να μην έχουμε πριονίσει πιο πριν το κλαδί πάνω στο οποίο θα ζήσουν όσοι ακολουθήσουν εμάς στην κοινωνία και στο οικοσύστημα. Οι πολιτικές, ωστόσο, που ασκούνται τα τελευταία χρόνια κυρίως όσους έπονται χαντακώνουν, κόβοντας εξ ολοκλήρου από τη νέα γενιά τα φτερά. Ας μην απορούμε για τα υψηλότατα ποσοστά που έλαβε το ΟΧΙ στις νεαρές ηλικίες - οι νέοι δεν έχουμε τίποτε να χάσουμε γιατί δεν έχουμε ούτε ένα έρεισμα με τη συνέχιση των νέων πολιτικών. Η νεο-μετανάστευση παρουσιάζεται για τη νέα γενιά ως η μόνη επιλογή για ένα στοιχειώδες βιοτικό επίπεδο, ειδάλλως καραδοκούν η μιζέρια, η ανεργία, η εκ περιτροπής και κατά βάση ανασφάλιστη εργασία και -συνακόλουθα- ένας εξομοιωτικός μηδενισμός. Πίσω απ' αυτόν κρύβονται πολύ έντεχνα και καραδοκούν αντιευρωπαϊστές και ναζί που είναι έτοιμοι στην κάθε ευκαιρία που θα τους παρουσιαστεί να χύσουν το δηλητήριό τους.