Δίκτυο Ριζοσπαστικής Οικολογίας

Και τώρα;

Του Κώστα Λουκέρη*

Προσπαθώ να συλλάβω την πυκνότητα του πολιτικού χρόνου από το 2009 και μετά, θέλοντας να αποφύγω τις κοινοτυπίες, τις περιγραφές και τις επαναλήψεις που κουράζουν. Η κρίση, η διαπραγμάτευση, τα μνημόνια, οι περικοπές, η λιτότητα, η ύφεση, τα αδιέξοδα, τα αδιέξοδα, τα αδιέξοδα. Όσοι υποστήριξαν από την αρχή της εμφάνισης της κρίσης πως η όλη προσπάθεια ελεγχόμενης χρεοκοπίας και «τακτοποίησης» των δημοσίων οικονομικών της χώρας -όπως αποφασίστηκε να γίνει κι έγινε- ήταν λάθος, εξακολουθούν να έχουν δίκιο. Όσοι επίσης υποστηρίζουν πως με δεδομένες α) τις διεθνείς εξελίξεις, β) την αντικειμενική δυσκολία της χώρας να χαράξει ανεξάρτητη οικονομική πολιτική, γ) τους ερασιτεχνισμούς στη διαπραγματευτική τακτική της χώρας επί όλων των κυβερνήσεων από το 2009 και μετά, η έκβαση των διαπραγματεύσεων και η συμφωνία-3^ο μνημόνιο ήταν η μόνη διέξοδος, έχουν επίσης δίκιο, για τον μόνο λόγο ότι μας δίνει κάποιο χρόνο προσαρμογής στο επόμενο επίπεδο μιζέριας και κατάθλιψης.

Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο, η παρούσα κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛΛ. -με τη συμβολή των Οικολόγων Πράσινων με έναν Υπουργό στην κυβέρνηση και δύο βουλευτές στην κυβερνητική πλειοψηφία των 153– δείχνει να αναζητά ακόμα μια πυξίδα. Η κυβερνητική πολιτική δεν έχει την πολυτέλεια να εξαντλείται σε μάχες χαρακωμάτων ή αναζήτηση ευθυνών αποκλειστικά έξω από την ίδια. Όσοι στηρίξαμε αυτή την κυβέρνηση αναμένουμε άμεσες λύσεις ή έστω άμεση δρομολόγηση λύσεων σε μια σειρά ζητημάτων για τα οποία άλλωστε συμφωνήσαμε να δώσουμε αυτήν τη στήριξη. Γιατί σίγουρα δεν δώσαμε αυτήν τη στήριξη ούτε για να κυβερνιέται «διοικητικά» η χώρα ούτε για να ξαναζούμε νοοτροπίες, σχεδιασμούς και τακτικισμούς που μπουχτήσαμε με τη Ν.Δ. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. μα ούτε για να γνωρίσουμε ότι και η Αριστερά τιμά την ελληνική οικογένεια κάνοντας διορισμούς συγγενών.

Όσοι πάλι βιάζονται να αναθεματίσουν αυτή την κυβέρνηση, ηθελημένα ή όχι, υποκύπτουν στο σφάλμα να σιγοντάρουν την παλινόρθωση του συστήματος και των ανθρώπων οι οποίοι πεισματικά αρνούνται να χάσουν τα μονοπωλιακά, φοροκλεπτικά ή πελατειακά κεκτημένα τους. Όσοι βιάζονται να δουν στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη τον απελευθερωτή από το ζυγό των αδέξιων «αριστερών χωρίς γραβάτες» δείχνουν να υποφέρουν από το ‘σύνδρομο της Στοκχόλμης’, αυτό που έχουν οι απαχθέντες για καιρό μετά την επιστροφή τους στην κανονικότητα και αποζητούν τον απαγωγέα τους.

Αυτό που οφείλει να έχει η χώρα άμεσα είναι ένα στρατηγικό σχέδιο για την επόμενη μέρα, με ευρώ, δραχμή, δολάριο Η.Π.Α. ή κουπόνια. Όσο κάθε μέλος της κυβέρνησης λειτουργεί ατομικά, ασυντόνιστα, αποσπασματικά και ξεκούρδιστα δεν μπορεί παρά κάθε απόφαση να εξετάζεται ανάλογα, κατά περίπτωση. Για παράδειγμα, η αλαζονεία της εξουσίας που εκπέμπεται από τον σχεδιαζόμενο εκλογικό νόμο που διατηρεί το όριο εισόδου στη Βουλή στο 3% καθώς κι ένα μειωμένο μπόνους εδρών στο πρώτο κόμμα θα είναι μια ξαναζεσταμένη σούπα από τη δεκαετία του 1980... μπαγιάτικη. Κι αυτήν τη φορά η πρωτοβουλία θα προέρχεται από αυτούς που πάλευαν με νύχια και με δόντια για να έχει φωνή στη Βουλή η Ανανεωτική Αριστερά, στα δίσεκτα χρόνια του «σχεδόν 3%»!

Ο χώρος της πολιτικής οικολογίας παραμένει κατασυκοφαντημένος, γιατί ενοχλεί πολλούς και θα συνεχίσει να ενοχλεί. Οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν συνεργάζονται με τον ΣΥΡΙΖΑ για έναν υπουργικό θώκο, πέντε καρέκλες σε δημόσιους φορείς, σαράντα έμμισθα στελέχη στο Δημόσιο και ικανοποίηση του αυτάρεσκου ναρκισσισμού κάποιων. Η στήριξη παρέχεται με βάση μια συμφωνία που δεν τηρείται. Όσο δεν υπάρχει συνολική εικόνα ενός σχεδίου τόσο θα πληθαίνουν οι φωνές αυτών που δεν έδωσαν λευκή επιταγή σε κανέναν «ηγέτη».

Καλό είναι να γίνει αντιληπτό πως ο χρόνος λειτουργεί καθημερινά εναντίον της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Η ελπίδα είναι να λειτουργήσει το ένστικτο της πολιτικής αυτοσυντήρησης. Μόνο που όσοι νομίζουν πως αυτό είναι θέμα καθενός και καθεμιάς ξεχωριστά, απλώς ροκανίζουν τον πολύτιμο πολιτικό χρόνο της κυβερνητικής προσπάθειας. Αν νομίζει η Αριστερά πως ο ρόλος της είναι να «ξεσηκώνει τον λαό» κάθε 70-80 χρόνια για να καταλήξει να ενισχύσει εντέλει ό,τι πιο σαθρό και καταστρεπτικό υπάρχει στη χώρα μπορεί να βρει συμμάχους αλλού.

Ο χώρος της πολιτικής οικολογίας –που σαφώς ξεπερνά τα όρια των Οικολόγων Πράσινων– περιμένει σαφήνεια, στρατηγική, στοχοπροσήλωση και προοπτική. Όσοι νομίζουν ότι και τον λιγνίτη θα καταπιούμε, και την «επένδυση» στις Σκουριές θα συνηθίσουμε, και το κυνήγι θα συνεχίζει να προσφέρει ανεξέλεγκτα τη «χαρά του θανάτου» στους κυνηγούς, και τα αυθαίρετα θ’ ανθίζουν όπως πάντα, πλανώνται πλάνην οικτράν. Οι ιστορικές ευκαιρίες, οι ιστορικές ευθύνες και τα ιστορικά λάθη στην πολιτική δεν μετριούνται μέσω δημοσκοπήσεων. Το τι αφήνει ο κάθε πολιτικός κι ο κάθε πολιτικός χώρος πίσω τους είναι η κληρονομιά των επόμενων γενεών. Όσοι δεν το καταλαβαίνουν ας ρωτήσουν τη γνώμη των νέων για όσα τους κληροδοτούμε... αν τους απαντήσει κανείς!

*εκπαιδευτικός-πολιτικός επιστήμονας, μέλος του Πανελλαδικού Συμβουλίου των Οικολόγων Πράσινων.
foto, gynaika.gr